นิทานเซน...เรื่อง “สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น”
“เรือท่องเที่ยวลำหนึ่งประสบภัยพิบัติทางทะเล บนเรือมีสามีภรรยาคู่หนึ่งรอคอยความช่วยเหลือจากเรือกู้ชีพด้วยความยากลำบาก แต่แล้วบนเรือกู้ชีพเหลือที่นั่งเพียงหนึ่งที่เท่านั้น ฝ่ายชายดึงภรรยาให้ถอยไปด้านหลังแล้วตัวเองกระโดดขึ้นบนเรือกู้ชีพ ฝ่ายหญิงยืนอยู่บนเรือลำใหญ่ที่ค่อยๆ จมลงๆ เธอตะโกนไปที่ฝ่ายชายเพียงคำเดียวว่า......”
เล่ามาถึงตรงนี้ ครูถามนักเรียนว่า “ให้นักเรียนทายดูซิว่าฝ่ายหญิงตะโกนพูดว่าอะไร”
นักเรียนทั้งหลายพูดอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่โกรธเคืองว่า “ที่ผ่านมาฉันตาบอด ฉันเกลียดคุณ”
ขณะนั้นครูสังเกตเห็นนักเรียนคนหนึ่งนิ่งเงียบมาโดยตลอด จึงบอกให้เขาตอบคำถามดูบ้าง นักเรียนผู้นั้นตอบว่า “คุณครูครับ ผมคิดว่าหญิงผู้นั้นคงตะโกนบอกให้ดูแลลูกของเราด้วย”
ครูถามด้วยความตกใจว่า “เธอเคยฟังนิทานเรื่องนี้มาแล้วหรือ”
นักเรียนส่ายศีรษะ “เปล่าครับ แต่คุณแม่ของผมก่อนที่ท่านจะสิ้นใจก็พูดคำพูดเช่นนี้กับคุณพ่อครับ”
ครูถอนหายใจพูดว่า “คำตอบถูกต้อง”
เรือท่องเที่ยวจมลงสู่ทะเลลึก ฝ่ายชายกลับมายังบ้านเกิดและเลี้ยงดูลูกสาวเพียงลำพังจนเติบใหญ่ จากนั้นอีกหลายปี ฝ่ายชายป่วยและเสียชีวิตไปในที่สุด
ขณะที่ลูกสาวจัดการกับมรดกของพ่อได้พบสมุดบันทึกของพ่อ ที่แท้ช่วงเวลาที่พ่อกับแม่ท่องบนเรือสำราญอยู่นั้น แม่ก็ได้ป่วยเป็นมะเร็งอยู่ก่อนแล้ว
พ่อต้องช่วงชิงโอกาสรอดชีวิตที่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เขาเขียนในบันทึกว่า
“ผมอยากจะจมลงใต้ทะเลพร้อมกับคุณ แต่ผมทำไม่ได้ เพื่อลูกสาวของเรา ผมได้แต่ให้คุณนอนหลับชั่วนิรันดรใต้ทะเลตามลำพัง”
นิทานจบลง ทั้งห้องเรียนจมอยู่ในความเงียบ ครูรู้ว่านักเรียนได้เข้าใจในนิทานเรื่องนี้แล้ว
ความชั่วความดีในโลก บางครั้งสลับซับซ้อนยากแก่การแยกแยะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น